ઢૂબો

જોશી સાહેબ એક કરૂણ દસ્તાનનું સરસ નિરૂપણ કર્યું. એક નિસહાય બાળકને નોચતા ગીધ જેવા નીચ અને હલકટ માનવપશુઓ વચ્ચે ઘેરાઈ ગયેલા તરુણ ની કથાને તમે અચાનક સમેટી લીધી એ ના ગમ્યું. ખરેખર વાર્તામાં કરવામાં આવેલી પહેલી આગાહી મુજબ ઢુંબાને એક ખૂંખાર અને નિર્દય અમાનુષ બનાવવાની જરૂર હતી.અને તેના હાથે જ તેની માં નું યૌવન લૂંટનારા નપાવટ સમાજને સબક શીખવાડવાની જરૂર હતી.અને તો જ લોકોને એક રેડ સિગ્નલ બતાવી શકાત. એની વે તમારી વાર્તા સારી છે.

આપે આપની લેખનશૈલી દ્વારા એક સ્ત્રી ની કુદરતી શારીરિક અને માનસિક સ્થિતિ અને એના પરિણામે એના દિકરા ને મળેલી પિડા, ખુબ તટસ્થ રહી ને રજુ કરી છે... અંત કરુણ છે, પણ આજ સમાજ નુ કડવુ સત્ય છે... વહેતી ગંગા માં ડુબકી બધાં જ મારે પણ એનાં જળ ની નિર્મળતા કોઈ ન જાળવે...છેવટે મેલી થયેલી ગંગા.....

સરસ નિરૂપણ છે અને અત્યારે પણ વાસ્તવિક લાગે છે ખેલાડી ઓ ને સંવેદના જેવું કાંઇ હોતું નથી